Συνέβει πριν πολλά χρόνια, αλλά είπα να το αναφέρω μιας και διαβάζω όλες αυτές τις ιστορίες. Είχαμε τη γιαγιά μου στο νοσοκομείο Κοζάνης και περιμέναμε για εγχείρηση ορθοπεδικής φύσης. Και περιμέναμε, και περιμέναμε. Φυσικά οι κόρες της και η νύφη της έκαναν βάρδιες πρωί - βράδυ δίπλα στη γιαγιά μου, αφού δεν μπορούσε να σηκωθεί καθόλου! Και περίμεναν... Κάποια στιγμή ο γιατρός που θα τη χειρουργούσε φωνάζει τη νύφη της, που για κακή του τύχη είχε βάρδια τη συγκεκριμένη μέρα που επέλεξε να φωνάξει τη συνοδό της γιαγιάς στο γραφείο του, και άρχισε τα "η εγχείρηση είναι δύσκολη", " η γιαγιά είναι μεγάλη", "θα πρέπει να προσέξουμε πολύ" και άλλα τέτοια κουλά, αλλά η νύφη της δεν χαμπάριασε! "Ε, τι να κάνουμε, ότι είναι τυχερό της!" του είπε... Σε δυο μέρες την ξαναφωνάζει και αρχίζει πάλι τα ίδια. Τίποτα η νύφη της, να παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα! - "Μα καλά, της λέει αυτός, δεν υπάρχει κάποιος άλλος να συννενοηθώ;;;" - "Όχι", του είπε, "μόνο μαζί μου!" Την φώναξε άλλη μια φορά στο γραφείο του και της είπε ότι δεν εγγυάται το αποτέλεσμα. "Δε βαριέσαι", του είπε η νύφη της, "μεγάλη γυναίκα είναι, τη ζωή της την έζησε, ο Θεός τώρα!" Την επόμενη τη βάζουν στο χειρουργείο, την εγχειρίζουν, γιατί κρατούσε και το κρεβάτι και είχαν αρχίσει κάτι παρατράγουδα με τα κρεβάτια, πήγε περίφημα, βγήκε και πήγε σπίτι της, φυσικά περπατούσε με το Π μετά, αλλά ήταν όντως μεγάλη στην ηλικία! Τον γιατρό δεν τον ξαναείδαμε ούτε τυχαία στους διαδρόμους...