Ειμαι τώρα συνταξιούχος γιατρός, άνω των 65. Με την έναρξη του ΕΣΥ διορίστηκα Διευθυντής σε Κλινική πολυ μεγάλου Νοσοκομείου περί την Αθήνα, από τα μεγαλύτερα. Η λιστα αναμονής για εξέταση ήταν 6 μηνες με 1 χρόνο, κι η περιοχή που καλύπτει το Νοσοκομείο ειναι γεμάτη εργατικές συνοικίες, άνθρωποι φτωχοί, μεροκαματιάριδες. Γενικά Φακελλάκι δεν έπαιρνα εκ πεποιθήσεως , στην λίστα αναμονής άφηνα σχετικά λίγα κενά τα οποία συμπληρώνονταν με ρουσφέτια, τηλέφωνο από βουλευτή, Υπουργικά γραφεία, κτλ, . Τον δεύτερο χρόνο από τότε που διορίστικα, πήγα στο Αγιον ορος, σχεδόν "τυχαία" είδα τον Γέροντα Παίσιο, ναι τον .."Παστίτσιο" που λένε τις τελευταίες μέρες. Μόλις με είδε μου είπε : Ρε γιατρέ, όταν σου τηλεφωνούν οι βουλευτές ..τρέχεις και κάνεις το ρουσφέτι τους, σκέψου όμως όμως να σου τηλεφωνήσει ο ..Θεός, θα τρέχεις σαν παλαβός. Γέλασα αμήχανα, αλλά συνέχισε : Σου τηλεφωνάει ο Θεός βρε γιατρέ, αλλά εσύ δεν τον ακους, για ρύθμισε το ακουστικό σου, γιατι θα φας μερικά ..σκαμπιλάκια για να συνελθεις .. γιαυτό σε έβαλε εκεί.. Αρχικά το πέρασα χαλαρά, αλλά μετα από μερικές μέρες, κάτι μεσα μου το θύμισε. Τότε άρχισα να "βγαίνω" από το γραφείο μου, τρυγύριζα τον χώρο της αναμονής, αθελά μου είδα με άλλο μάτι την κατάσταση. Χρόνια ολόκληρα κατόπιν, μετά την βασική δουλειά , έβγαινα στον χώρο αναμονής, " ψάρευα" και σιγά σιγά " καταλάβαινα" κάποιους που πραγματικά δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, -τους πλησίαζα , - ... σαν να μου είχε τηλεφωνήσει ο θεός, και πρός εκπληξή τους , - ..Διευθυντής γάρ, τούς εξυπηρετούσα, πέρα από λίστες αναμονής κτλ κτλ γραφειοκρατείες. Οταν χρειαζόντουσαν κι άλλη ειδικότητα, ..έβαζα μέσον σε άλλους συναδέλφους, - ευκολο αυτό στο πλαίσιο ισσοροπιών. Αυτό γινόταν χρόνια, έφευγα από το Νοσοκομείο 6 και 7 ή ωρα, αθελά μου απέκτησα και ..πελατεία ! Μια γιαγιά, μου έδωσε ένα χαρτονόμισμα νομίζω 5 δχμ. της λέω - δεν παίρνω, μου απαντα, - αν ήταν 5000δχμ θα τίς έπαιρνες γιατρέ..;.. Αυτή η .."δοσοληψία" / χιούμορ !, , κατάλαβα σιγά σιγά ότι δεν ήταν με τούς ασθενείς, ουσιαστικά ήταν με τον θεό. Απέκτησα μια οικειότητα μαζί Του, μαζί με τούς Αγίους, εσωτερικά είχα μια πλήρότητα περα από την λογική. . οι προσωπικές και οικογενιακές δυσκολίες, λύνονταν διαφορετικά, κάποιες φορές άνοιγαν πόρτες για τα παιδια ή για μένα χωρίς να το καταλάβω, οι δυσκολίες αντιμετοπίζονταν με διαφορετικό τρόπο, ένοιωθα ευτυχισμένος... Καταλήγω, πώς το χρηματικό φακελλάκι σε οποιδήποτε χώρο δεν φαίρνει την ευτυχία, μάλλον σε παρασύρει σε προσωπικό αδιέξοδο, την " πληρώνεις" και μάλιστα πολύ άσχημα όταν στριγμώνεις στην γωνιά τον άλλον που έχει ανάγκη, όταν το χρήμα τον κανεις θεό σου, όταν εν τέλει είσαι αδίστακτος... Ειλικρινά μερικές φορές απορώ πώς όλοι αυτοί δεν το εχουν καταλάβει ! ΥΓ Θα ήταν ακατανόητο να περιγράψω την φάση που μια μέρα πλησιάζοντας δύο γερόντια άνω των 80, ο παππούς σχεδόν σερνάμενος κουβαλούσε στο καροτσακι την γιαγιά, και σχεδό πρίν τελεειώσω την ερώτησση ;- τι πρόβλημα εχετε ; , η γριουλα, ψυθίρισε, - το άκουσα καθααρα : -- " μου τόπε η παναγία ότι θα με βοηθήσουν άνθρωποι εδώ" ........