Νοιωθω πολυ ασχημα απο τοτε που εγινε αυτο, αλλα την συγκεκριμενη χρονικη στιγμη, ηθελα να ειμαι σιγουρος οτι ο γιατρος δεν θα σκεφτει τιποτα αλλο παρα το παιδι μου. Σε θεωρητικο επιπεδο ημουν καθετα αντιθετος πολλα χρονια αλλα οταν μου συνεβει ακολουθησα την συνηθη πρακτικη. Γυριζαμε απο διακοπες και η μικρη πονουσε στο στομαχι. Πηγα σε νοσοκομειου του Πειραια, εγινα οι πρωτες εξετασεις και τελικα επρεπε να χειρουργηθει αμεσα. Ο γιατρος δεν συζητησε τιποτα. Εγω του εδωσα να καταλαβει οτι θα ειχε κατι απο εμενα. Τοτε ειπε "οτι θελετε". Επισης καταλαβα οτι Κυριακη πρωι ο αναισθησιολογος δεν θα καθοταν για εγχειρηση με τιποτα αν δεν ειχα ταξει κατι. Οταν ειπα σε φιλο γιατρο οτι δωσα 300 μου ειπε οτι ειναι πολλα και δωσω τα μισα. Με ενα παραπονο μου ειπε "δεν δινει λεφτα ο κοσμος". Εδωσα τα 150 και ενοιωθα πολυ αμηχανα. Για την ακριβεια ντρεπομουν. Αισθανομουν οτι μειωνω την αξιοπρεπεια του γιατρου, θιγω και εμενα ηθικα και οικονομικα (δεν μου περρισευαν) και καταπατω οτι πιστευω. Προφανως οι γιατροι δεν ειναι ευχαριστημενοι με τις αμοιβες τους αλλα ποιος ειναι. Μεχρι τα 32 σπουδαζα εχω παρει δυο μεταπτυχιακα και εχω διδασκει σε πανεπιστημια. Ειμαι 43 και με το ζορι συντηρω την οικογενεια μου αλλα δεν εχω ποτε σκεφτει οτι δεν θα κανω καλα την δουλεια επειδη δεν ειμαι ευχαριστημενος με το μισθο μου. Δεν μπορω να καταλαβω ο αναισθησιολογος δεν ειχε βραδια. Γιατι επρεπε να το παρακαλεσουμε να κατσει Κυριακη πρωι. Φοβηθηκα ομως μηπως οι ιδεοληψιες μου βλαψουν ωστε και ελαχιστα την κορη και εκανα αυτο που δυστυχως κανουν οι περισσοτεροι.