Υπάρχουν και γιατροί που είναι πιστοί στον όρκο τους
Περιγραφή:
Η ιστορία μου έχει δυο όψεις. Την καλή και την κακή. Η ιατρική αναλγησία σ' όλο της το μεγαλείο και το ιατρικό μεγαλείο επίσης.
Η πρώτη εξελίσσεται στο Νοσοκομείο "Ευαγγελισμός" το Φθινόπωρο του 1989 κι όταν εισάγεται με καρκίνο ο σύζυγός μου. Στις είκοσι περίπου μέρες παραμονής του χρειάστηκε να γίνουν αξονικές και μαγνητικές εξετάσεις. Πάντα τα μηχανήματα ήταν χαλασμένα και πάντα μας έστελναν σε ιδιωτικό κέντρο - γνωστό και μη εξαιρετέο - στο Χαλάνδρι.Μόνο μία φορά έγιναν στο Νοσοκομείο, όταν ο ασκούμενος γιατρός κ. Πετρόπουλος αγανακτισμένος με τα συμβαίνοντα τους ανάγκασε να ανοίξουν το ακτινολογικό και να κάνουν τις εξετάσεις.
Προετοιμάστηκε τρεις φορές για χειρουργείο, αλλά και τις τρεις δεν έγινε με διάφορες φτηνές δικαιολογίες. Δεν είχα προπληρώσει και δεν είχα έρθει σε επαφή με το ανάλογο τιμ των χειρουργών γιατρών.
Όταν πια η υπομονή μου έφτασε στα όριά της, συναντήθηκα με υπεύθυνο γιατρό, του ζήτησα το λόγο και του εξήγησα, πως δεν ήμουν διατεθειμένη να πληρώσω εξτρά και κρυφά τίποτα. Στη μη αναμενόμενη κατά μέτωπο επίθεσή μου παραδέχτηκε, πως την πρώτη φορά της αναβολής υπήρχε αδυναμία συγκροτήσεως χειρουργικής ομάδας, στη δεύτερη το ίδιο και στην τρίτη αναβολή πως δεν ένιωθαν ικανοί να χειρουργήσουν, γιατί η περίπτωση ήταν πολύ σοβαρή. Μου τόνισε, πως δεν πρέπει να ανησυχώ και πως την επομένη μέρα θα τον χειρουργούσαν. Το χειρουργείο φυσικά δεν έγινε, γιατί δεν του επέτρεψα εγώ. Είχαν ήδη χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Φύγαμε από τον Ευαγγελισμό σχεδόν λάθρα αφού δε μας έδιναν εξιτήριο και χωρίς τα χαρτιά των εξετάσεων, τις οποίες είχα πληρώσει από την τσέπη μου, γιατί κατά την άποψή τους απαγορευόταν να δοθούν οι εξετάσεις και να πάνε σε άλλο νοσοκομείο.
Η δεύτερη ιστορία διαδραματίζεται στον "Άγιο Σάββα". Την εποχή εκείνη ανήκε ακόμα στη δικαιοδοσία των παπάδων, δεν είχε ενταχθεί στο ΕΣΥ, δεν είχε τα σημερινά του χάλια και ήταν κοιτίδα ανθρωπιάς και κλίνη παρηγοριάς για τους πάσχοντες, έχοντες και μη έχοντες.
Μέσω του δικού μου γυναικολόγου έμαθα για τον υπεύθυνο Διευθυντή της ορθοπεδικής κλινικής, τον Άνθρωπο και Γιατρό κ. Παναγιωτόπουλο. Τον επισκέφθηκα στο νοσοκομείο, του μίλησα για την περίπτωση του συζύγου μου, μου εξήγησε πως είναι δύσκολη περίπτωση και πως τέτοιες επεμβάσεις γίνονται μόνο στην Αμερική, αλλά θα αναλάβει και θα προσπαθήσει για το καλύτερο.
Φυσικά, "ο καμένος στο χυλό φυσά και στο γιαούρτι", ακολούθησε η ερώτηση, πόσο θα μου κοστίσει. Ήρεμα και τρυφερά με πήρε από το χέρι, με έβγαλε στο διάδρομο, στο παλιό κτίριο για όσους έχουν γνώση του χώρου του συγκεκριμένου Νοσοκομείου και μου έδειξε τις πινακίδες τις αναρτημένες στους τοίχους. "Το προσωπικό και οι γιατροί δε δέχονται καμία επιπλέον αμοιβή!"
Μπήκαμε στη λίστα αναμονής, ήρθε η σειρά μας (τότε οι έχοντες δεν έτρωγαν τη σειρά των μη εχόντων), έγινε το χειρουργείο, ήρθε ο κ. Παναγιωτόπουλος να δει τον ασθενή στο δωμάτιο κι αφού τον εξέτασε και ήταν όλα καλά, έκλαψε σαν μικρό παιδί, γιατί έσωσε το πόδι και δε χρειαζόταν να το ακρωτηριάσει.
Λυπάμαι που, από τους άλλους δυο βοηθούς του, θυμάμαι το όνομα μόνο του κ. Κυριαζόγλου, ενός άλλου λαμπρού ανθρώπου κι επιστήμονα. Πρέπει επίσης να αναφερθώ και να ευχαριστήσω τον ακτινοθεραπευτή κ. Μαραγκουδάκη. Επίσης το ψυχολογικό τμήμα και τις κοινωνικές υπηρεσίες του Αγίου Σάββα εκείνης της εποχής κι εκείνης της διοίκησης.
Αυτοί οι Άνθρωποι για πέντε ολόκληρους μήνες πάλευαν με τον καρκίνο και τον νίκησαν. Εμείς φύγαμε γεροί και καλύτεροι ως άνθρωποι, γιατί μάθαμε τι είναι η ανθρωπιά από αυτούς τους επιστήμονες ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
Όταν αργότερα το Νοσοκομείο εντάχθηκε στο ΕΣΥ κι έχοντας πλέον προσωπική πείρα, διαπίστωσα ότι δεν έμεινε τίποτα, μα τίποτα από την παλιά του εικόνα. Πολύ γρήγορα έγινε ένας νέος Ευαγγελισμός! Φυσικά δεν ενέδωσα στον απροκάλυπτο εκβιασμό για χρηματισμό, αλλά μου εξήντλησαν όλο το δεκαπενθήμερο αναμονής, όπως όριζε η ασφάλειά μου του Δημοσίου, ώσπου να με παν στο χειρουργείο και φυσικά το Ταμείο μου πλήρωσε περισσότερη συμμετοχή.
Κασάπη Θάλεια
Σχόλια
Προσθήκη νέου σχολίου