Στο *** τμήμα του Ιπποκρατείου Θεσσαλονίκης διαγνώστηκα με όζους θυροειδούς. Για να δούμε αν είναι καλοήθης ή κακοήθης ο όγκος έπρεπε να κάνω βιοψία. Περίμενα 1 μήνα για ραντεβού. Τη μέρα που θα γινόταν η βιοψία, ώρα 12:00, βλέπω όλους τους γιατρούς να μπαίνουν σε μια αίθουσα. Πέρασαν 2 (!) ώρες εκεί μέσα, με μένα (και πόσους άλλους) να περιμένω να κάνω βιοψία για να δω αν εχω καρκίνο ή όχι. Τελικά χτύπησα την πόρτα και μπήκα, για να τους δω όλους με μια Amita στο χέρι κι ένα πλαστικό πιάτο να μιλάνε και να γελάνε. Ήταν η μέρα κοπής βασιλόπιτας και αποφάσισαν να το κάνουν εν ώρα υπηρεσίας. Το προσπέρασα αυτό. Βγαίνει ένας γιατρουδάκος και με παίρνει παράμερα λέγοντας μου ότι έγινε ένα μεγάλο δυστύχημα και η αίθουσα με τον υπέρηχο ήταν κατελειμένη, άρα αν ήθελα μπορούσα να κάνω βιοψία χωρίς υπέρηχο, ή δεν ξέρω κυρία μου...ε.... χα! ήταν η στιγμή για το φακελάκι αλλά δεν το είχα καταλάβει! Είπα ότι όχι, θα κάνω βιοψία χωρίς την καθοδήγηση υπερήχου, δεν μπορούσα να περιμένω άλλον ένα μήνα. Με βάλαν σε ένα κρεβάτι και μου έβαλαν 6-7 φορές μια τεράστια βελόνα στο λαιμό. Περίμενα 1 μήνα τα αποτελέσματα, και όταν πήγα να τα παραλάβω μου είπαν πως δεν βγήκε πόρισμα και ότι η κατάστασή μου ήταν ιδιαίτερα κρίσιμη, γιατί μάλλον είναι καρκίνος. Τώρα από πού το έβγαλαν αυτό το συμπέρασμα χωρίς ακριβή αποτελέσματα, δεν ξέρω. Ρώτησα πόσο θα κόστιζε αν το έκανα έξω και μου είπαν να μην το επιχειρήσω καθώς θα κόστιζε πάνω από 1.000 ευρώ. Πήγα σε εξωτερικό ενδοκρινολόγο γιατρό και μου κανόνισε να πάω σε ένα εργαστήριο στην Αγ. Σοφίας στην Θεσσαλονίκη όπου έκανα τη βιοψία, και όταν ήρθε το (αρνητικό, ευτυχώς) πόρισμα μετά από μόλις μια βδομάδα, πλήρωσα 250 ευρώ για την εξέταση. Το περίεργο ήταν ότι το αποτέλεσμα της εξέτασης είχε τη σφραγίδα του νοσοκομείου Παπανικολάου... Προφανώς αυτός που μου έκανε την βιοψία στο ιδιωτικό του εργαστήριο, το οποίο είχε μόνο έναν πάγκο να ξαπλώνεις και κανένα μηχάνημα, χρησιμοποιούσε παράνομα το εργαστήριο του νοσοκομείου Παπανικολάου για τους δικούς του πελάτες και καρπωνόταν τα 250 ευρώ.