Τον Οκτώβριο του 2011 διαγνώστηκε στον πατέρα μου εκτεταμένος καρκίνος με πληθώρα μεταστάσεων και συγχρόνως διογκωμένο ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Η πρώτη εισαγωγή έγινε στον Ευαγγελισμό όπου και διαπιστώθηκε η έκταση των προβλημάτων. Ζωή δεν είχε, αλλά οι "καθηγητές" της Β' παθολογικής μας είπαν στεγνά είτε να ρισκάρουμε να πεθάνει επι τόπου μέσα από επίπονες εξετάσεις ή να σηκωθούμε να φύγουμε γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο. Μας έδωσαν εξιτήριο απόγευμα και ούτε τα φάρμακα της ημέρας δεν μας χορήγησαν, ούτε καν μας συνέστησαν μια αγωγή πόνου και καταπράϋνσης των έντονων συμπτωμάτων (όπως όφειλαν στην περίπτωση αυτή). Έπρεπε να είχαμε δώσει φακελάκι για καλύτερη εξυπηρέτηση? Οι επόμενες μέρες στο σπίτι ήταν πολύ δύσκολες, δεν ξέραμε πως να τον βοηθήσουμε να μην υποφέρει (να μην ανοίξω εδω τη συζήτηση για ΕΟΠΠΥ....κλπ συστήματα). Τελικά καταλήξαμε στα έκτακτα του νοσ/μείου ΕΛΠΙΣ. Εκεί βρήκαμε τόση ανθρωπιά, έγνοια και φροντίδα, που πραγματικά δεν έχω λόγια. Όχι φακελάκια δεν κυκλοφορούσαν, ούτε καν "ευχαριστήρια" δώρα. Το νοσοκομείο ξαναδέχτηκε τον πάτέρα μου τις τελευταίες του μέρες χωρίς να είναι υποχρεωμένο, μιας και καταλάβαιναν τη φροντίδα που χρειαζόταν στο σημείο που βρισκόταν και που εμείς (εγώ και η μάνα μου) δεν μπορούσαμε να δώσουμε. Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για όλους τους γιατρούς, το νοσηλευτικό προσωπικό στη Β' παθολογική και το Ιατρείο Πόνου του νοσοκομείου ΕΛΠΙΣ και αν δεν ήταν αυτοί δεν ξέρω τι θα γινόταν. Και ειδικά οι νοσηλεύτριες με ελάχιστες αμοιβές και τεράστια κούραση και πολλές ώρες δουλειά, με τι χαμόγελο και τι έγνοια φρόντιζαν τους ασθενείς. Είναι να τις θαυμάζεις.