Το 1999, λιγο πριν πεθάνει, η μητέρα μου βρέθηκε στο Αρεταίειο με πρόβλημα χολης. Ειχα ψάξει τότε εναν συγκεκριμένο χειρούργο αλλα απο απλη συνωνυμία βρέθηκα με έναν άλλον. Δεν είχα προσέξει μέσα στον πανικο οτι το νοσοκομείο εφημέρευε. Η μητέρα μου ήταν καλα ασφαλισμένη στο ταμείο της Τράπεζας της Ελλαδας. Πιστεύοντας οτι ο σχετικος χειρούργος την είχε αναλάβει ως προσωπικη ασθενη επικοινώνησα μαζυ του μετα την επέμβαση για να δω τι του χρωστούσα επι πλέον μια και οι υφηγητες είχαν δικαίωμα να έχουν ιατρεία και προσωπικους ασθενης. Αντι να μου πει ένα ποσο με κάλεσε στο ιατρείο του να το <<συζητήσουμε>>. Στην συζήτηση έγινε ξεκάθαρο οτι περίμενε κάποιο ποσο που άφηνε στην κρίση μου αλλα χωρις οποιαδήποτε απόδειξη. Εκει και τελείωσε η συνδιαλλαγη μια και έκρινα απαράδεκτη την τριπλη κλεψια: εφορία, πανεπιστημιακη κλινικη και την μητέρα μου που δεν θα μπορούσε να πάρει τα χρήματα απο το ταμείο. Βέβαια αν αυτος ο γιατρος μου είχε ζητήσει χρήματα πριν απο την επέμβαση, ίσως και να τα είχα δώσει.