Νοιωθω πολυ ασχημα απο τοτε που εγινε αυτο, αλλα την συγκεκριμενη χρονικη στιγμη, ηθελα να ειμαι σιγουρος οτι ο γιατρος δεν θα σκεφτει τιποτα αλλο παρα το παιδι μου.
Σε θεωρητικο επιπεδο ημουν καθετα αντιθετος πολλα χρονια αλλα οταν μου συνεβει ακολουθησα την συνηθη πρακτικη. Γυριζαμε απο διακοπες και η μικρη πονουσε στο στομαχι. Πηγα σε νοσοκομειου του Πειραια, εγινα οι πρωτες εξετασεις και τελικα επρεπε να χειρουργηθει αμεσα.
Ο γιατρος δεν συζητησε τιποτα. Εγω του εδωσα να καταλαβει οτι θα ειχε κατι απο εμενα. Τοτε ειπε "οτι θελετε".
