Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Μπήκε η μάνα μου για προγραμματισμένη αλλά σοβαρή επέμβαση. Ο διευθυντής μου λέει τίποτε δεν δίνεις, εδώ είμαστε δημόσιο νοσοκομείο. Περνάει μια μέρα ... τίποτε. Δύο μέρες ... τρεις μέρες, εγχείρηση γιοκ. Άρχισαν τα ενδονοσοκομειακά προβλήματα για τη μάνα μου. Πιάνω κι εγώ την πρώτη νοσοκόμα που βρήκα μπροστά μου το βράδυ της τέταρτης μέρας και της λέω τι θα γίνει με τη μάνα μου; Μου λέει έχεις καθόλου λεφτά πάνω σου; Έχω 100€ της λέω. Ωραία, δώστα μου και θα δεις ... ... ... Το άλλο πρωί η επέμβαση έγινε. Το καλύτερο όμως ήρθε μετά το μεσημέρι. Ο διευθυντής έξαλλος με καλεί στο γραφείο και με πιέζει να του πω ποιόν πλήρωσα και έβαλαν τη μάνα μου στο χειρουργείο εκείνο το πρωί. Κι όχι μόνο εμένα αλλά και τους πάντες στην κλινική. Εγώ έκανα τον κινέζο, όπως κι αυτός όταν τον ρωτούσα γιατί καθυστερούσε την μάνα μου τόσες μέρες. Για τρεις μέρες με έψαχναν ο χειρούργος και η αναισθησιολόγος για να τους πληρώσω.. Μάταια όμως... Περιττό να πω ότι την κούρα μετά την επέμβαση της μάνας μου την έκαναν αποκλειστικά νοσοκόμες γιατί όσο είδατε εσείς γιατρό στο θάλαμο, άλλο τόσο είδε κι η μάνα μου ...