Πήγα για εξετάσεις, δίπλωμα οδήγησης, πρώτη φορά. Ο δάσκαλος είχε κατεβάσει 4 μαθητές σύνολο, εγώ ήμουν η μία από τους 2 που δεν θα έδινε φακελάκι. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, αγχωμένη όσο 'να 'ναι και ακούω τον εξεταστή από πίσω να μου λέει "είστε έτοιμη να βάλεται μπροστά?" Απαντάω καταφατικά και βάζω μπρος. Τότε τους ακούω να μου λένε "κοιτάξτε, αν δεν το γνωρίζετε, πριν βάλετε μπροστά πρέπει να ελέγχετε το αυτοκίνητο και αν έχει όλες τις πόρτες κλειστές". Τότε βλέπω πως είχε ανάψει το φωτάκι για τις πόρτες. Είχε ανοίξει την πίσω πόρτα και μέσα στο άγχος μου δεν το είδα. "Αν δεν θέλετε να τα ξαναπούμε σε μια βδομάδα, μπορείτε να αφήσετε από 100 ευρό στον καθένα μας (ήταν 2 εξεταστές), αλλιώς θα σας δούμε από την επόμενη βδομάδα". Είχα σαστήσει, δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω. Δεν είχα και τόσα χρήματα, πόσο μάλλον πάνω μου. Βγαίνω από το αμάξι απογοητευμένη και ακούω τον δάσκαλο να μου λέει "περίμενε!". Μίλησε λίγο μαζί τους και μετά μπήκα μέσα και η εξέταση συνεχίστηκε τυπικά και κανονικά. Πέρασα τελικά. Όταν τελείωσαν και οι υπόλοιποι μαθητές έμαθα πως τα χρήματα αυτά τα έδωσε ο δάσκαλος. :( Κρίμα... Ήταν αρκετά κρύο χαστούκι για μένα, μιας και μόλις είχα μπει στον κόσμο των ενηλίκων. Δεν ήταν πως δεν είχα ακούσει ξανά για αυτά τα σκηνικά, αλίμονο, όμως ήταν για πρώτη φορά προσωπικό βίωμα...