Η μητέρα μου εντόπισε περίεργο όγκο στο δεξί μαστό σε ηλικία 54 χρονών. Η αδερφή μου κι εγώ, τρομοκρατημένες, χαμένες και προπάντων άσχετες με τα του συστήματος, αποφασίσαμε να εμπιστευτούμε την δημόσια υγεία αφού πρώτα πάρουμε συμβουλές για το που και με ποιον. Παραδόξως, οι συμβουλές αυτές μας οδήγησαν στο Ογκολογικό (6ο) Νοσοκομείο ΙΚΑ "Γ. Γεννηματάς" και συγκεκριμένα στον Μαστολόγο-Χειρουργό ***** Ευγενέστατος, φιλικότατος, όλο γελάκια και ναζάκια, η μαμά ένιωσε γρήγορα καλά μαζί του και τον εμπιστεύτηκε απόλυτα. Φτάσαμε κάποια στιγμή στη βιοψία και στα συντριπτικά νέα. Καρκίνος σε προχωρημένο στάδιο, ανάγκη ολικής μαστεκτομής και μερικής λεμφαδενοκτομής, αγωνία για τυχόν μεταστάσεις. Κόλαση και έρεβος. Καθ'οδόν προς το χειρουργείο, τα "απογευματινά" ραντεβουδάκια στο προσωπικό (και πολυτελέστατο) γραφείο του γιατρού στο Κολωνάκι, σταδιακά πύκνωναν. Το θεωρήσαμε σχεδόν κανονικό, είχαμε ανάγκη άλλωστε να μιλάμε με το γιατρό σε ένα πιο κόσμιο περιβάλλον χωρίς δεκάδες άλλους απελπισμένους στην αναμονή, χωρίς ξεπέτες και με την πλήρη προσοχή του στραμμένη πανω μας, όπως θεωρούσαμε ότι άρμοζε στην περίπτωση. (Πάρε τα πρώτα νόμιμα κατοστάευρα λοιπόν για την ...ψυχολογική υποστήριξη από εντελώς ανειδίκευτο στον τομέα). Στο τελευταίο τέτοιο ραντεβού πριν τη μεγάλη μέρα, ο γιατρός ζητάει σε κάποια φάση από τη μαμά μου να βγει λιγάκι έξω για να μας μιλήσει προσωπικά. Η μαμά αποχωρεί και ακολουθεί το συναρπαστικό: - ΜΑ ΚΑΛΑ, ΕΣΕΙΣ ΣΑΝ ΚΟΡΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΑΤΕ ΠΟΤΕ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΗΝ ΕΓΧΕΙΡΙΣΕΙ; έτσι όπως το λέω, με κεφαλαία για το βαρύ και περισπούδαστο ύφος τύπου "που-ζείτε-ρε-ζώα". Είναι εύκολο να κατηγορούμε αυτούς που "τα δίνουν" όταν είμαστε ίσως στην απέξω. Όντας όμως στα πρόθυρα ενός χειρουργείου, για το οποίο περίμενες ήδη πολύ καιρό και η αναβολή μπορεί να είναι πλέον ακόμα και ζήτημα ζωής και θανάτου, δεν νομίζω ότι βουτάς τον άνθρωπό σου και πας να ξαναξεκινήσεις όλη την ιστορία από την αρχή, ούτε φυσικά και τον παραδίδεις τσαμπουκαλίδικα στα χέρια ενός δυσαρεστημένου καθηκιού... Αν ήταν δικό μου θέμα υγείας, μπορεί και να το έπαιζα μάγκας και να τα μάζευα να φύγω, δεν ξέρω... αλλά στην πλάτη της μάνας μου και μάλιστα στην πιο επώδυνη και ευάλωτη στιγμή της ζωής της, αυτό μού φάνταζε αδύνατο. Δεν τολμήσαμε καν να της το πούμε γιατί ξέρω πόσο ενοχικά θα αισθανόταν (και δεν θα μας άφηνε να δώσουμε έξτρα λεφτά γιατί ήξερε ότι δεν μας περίσσευαν). Μαζέψαμε κρυφά ό,τι μπορέσαμε να βρούμε, δανειστήκαμε και από φίλους. Συγκεντρώσαμε ένα ποσό 800 ευρώ. Την άλλη μέρα πουρνό πουρνό, ο *** έτριβε τα χέρια όλο ευχαρίστηση. Είπε "ωραία, να πάρει κάτι και η αναισθησιολόγος" και μπήκε στο χειρουργείο. Στο επόμενο και τελευταίο ραντεβού μαζί του για να "συζητήσουμε" τα επόμενα βήματα, μάς είπε: "Κοιτάχτε, θα μπορούσατε να συνεχίσετε με τις χημειοθεραπείες εδώ αλλά δεν θα σας το συνιστούσα. Ο υπεύθυνος στην κλινική μας έχει μια κάπως μακάβρια φήμη. Θα σας δώσω λοιπόν την καρτούλα ενός πολύ καλού γιατρού και φίλου που δουλεύει βέβαια σε ιδιωτική κλινική". Τον ευχαριστήσαμε, πήραμε την κάρτα του φίλου του και φύγαμε για μια άλλη ιδιωτική κλινική όπου είχαμε κι εμείς φίλους και όπου, αν και τσουχτερή, ξέραμε εξαρχής ακριβώς τη συνολική τιμή της θεραπείας. Όσα αναφέρω παραπάνω μπορώ να τα υποστηρίξω και επωνύμως αν χρειαστεί. Φυσικά και δεν σημάδεψα το μαύρο χρήμα και τα τοιαύτα, όμως θα απολάμβανα ιδιαίτερα να βρεθώ σε απευθείας αντιπαράθεση με τον τύπο μπροστά σε ένα δικαστήριο ή όπου αλλού.... του χρωστάω.... (Η μαμά μου είναι καλά μετά από 6 σχεδόν χρόνια θεραπειών και εντατικής παρακολούθησης. Η μαμά μιας καλής φίλης με το ίδιο πρόβλημα χειρουργήθηκε στο ίδιο ακριβώς νοσοκομείο, την ίδια ακριβώς εποχή, από άλλον γιατρό της ίδιας ειδικότητας -δεν θυμάμαι το όνομά του. Τα πήγε κι εκείνη περίφημα και δεν τους ζητήθηκε ποτέ φακελάκι, ούτε κατά διάνοια. Όταν της είπα τη δική μου ιστορία έπεσε από τα σύννεφα. ΔΕΝ είναι όλοι ΙΔΙΟΙ)