Θα μπορούσε να είναι μεταφορικός τίτλος αλλά δυστυχώς είναι πέρα για πέρα αληθινός. Στα μέσα Οκτωβρίου του 2008, συστήθηκε στη μητέρα μου να κάνει μια επέμβαση στο συκώτι σε δημόσιο νοσοκομείο (με πανεπιστημιακή κλινική). Η επέμβαση ήταν σημαντική για την ίδια της τη ζωή αφού κατά τους γιατρούς ήταν μια εξαιρετικά νέα τεχνική που υποσχόταν θετικά αποτελέσματα σε βαριά πάθησή της στο συκώτι. Η τεχνική αυτή γίνεται εξωτερικά χωρίς να επιβαρύνει χειρουργικά τον ασθενή. Σε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της επέμβασης, ακούσαμε ουρλιαχτά μέσα από το χειρουργείο αναγνωρίζοντας τις φωνές της μητέρας μας. Ρωτήσαμε τι συμβαίνει και μας είπαν οι νοσοκόμες ότι απλά πονάει λόγω της επέμβασης. Ρωτήσαμε πως είναι δυνατό να πονάει? Δεν την έπιασε η αναισθησία? – και ζητήσαμε να δούμε τον αναισθησιολόγο. Μας απάντησαν ότι δεν υπήρχε μέσα στο χειρουργείο αναισθησιολόγος. Εκπλαγήκαμε και ρωτήσαμε πως είναι δυνατό κάτι τέτοιο. Η απάντηση ήταν κάτι παρά πάνω από τραγική: «Μα καλά και εσείς δεν ξέρατε ότι έπρεπε να δώσετε <κάτι> για τον αναισθησιολόγο?» Η εγχείριση πέτυχε. Ρεκόρ Γκίνες. Εγχείριση στο συκώτι χωρίς καν τοπική αναισθησία. Mετά από αυτό η μητέρα μας ζήταγε επίμονα να τη βοηθήσουμε να πεθάνει και δεν ήθελε να ακούσει ξανά για καμιά χειρουργική πράξη . Τελικά κατέληξε και εμείς δεν θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε ποτέ από τις τύψεις. Οι φωνές της θα μας ακολουθούν σε όλη μας τη ζωή. Δεν είμαι τόσο δυνατός ώστε να είχα αρνηθεί φακελάκι αν μου είχε ζητηθεί και φανταζόμουν ότι οι εγκληματίες θα έκαναν εγχείριση σε ασθενή χωρίς αναισθησία. Εύχομαι τα καθάρματα να φύγουν από αυτό τον κόσμο με τα ίδια και ακόμα περισσότερα ουρλιαχτά που έφυγε και η μητέρα μου. Το τραγικό δεν είναι ότι μας ζητήθηκε φακελάκι αλλά ότι δεν μας ζητήθηκε αλλά εμείς θα έπρεπε να γνωρίζουμε το σύστημα και να το δώσουμε από μόνοι μας.