Ο πατέρας μου, 88 χρονών, υπέστη αιματουρία μέσα στη νύχτα και τον μεταφέραμε εσπευσμένα στο νοσοκομείο Καλαμάτας. Παρέμεινε εκεί 3 μέρες για να γίνουν όλες οι απαραίτητες εξετάσεις. Μη έχοντας καμία προηγούμενη εμπειρία σχετικά με αυτή τη νοοτροπία "φακελάκι" δεν μου πέρασε από το μυαλό να κάνω την ανάλογη κίνηση. Όταν αντιλήφθηκε ο επικεφαλής γιατρός της Ουρολογικής κλινικής ότι δεν υπήρχε καμία ένδειξη χρηματισμού από τη δική μας πλευρά μας ανακοινώνει ξαφνικά ότι λόγο ελλείψεως ειδικών μηχανημάτων που δεν διέθετε το νοσοκομείο της Καλαμάτας (ενώ ήταν κανονισμένη η εγχείρηση για την επόμενη μέρα!) μας στέλνει στο νοσοκομείο της Σπάρτης για να γίνει εκεί. Στη Σπάρτη τώρα όλα φαίνονταν να πηγαίνουν μία χαρά όταν η κυρία στο διπλανό κρεβάτι γυρίζει και μου λέει <<ο γιατρός είναι τώρα στο γραφείο του, εγώ μόλις "τακτοποιήθηκα" πήγαινε και εσύ να τον προλάβεις πριν φύγει! >>. Ξαφνιασμένη εγώ την ρωτάω με άγνοια με ποιόν τρόπο "συμπεριφέρεται" κάποιος σε μία τέτοια συναλλαγή και αυτή μου απάντησε << Να, μου περισσεύει ένα άδειο φακελάκι, βάλε μέσα από 150 και πάνω, εγώ πάντως έβαλα 300, και όταν πας μέσα το ακουμπάς με τρόπο επάνω στο γραφείο του και δεν χρειάζεται να πεις τίποτα>>. Κατάλαβα ότι αυτή η τακτική ήταν καθιερωμένη. Μετά από την αφάνταστη ταλαιπωρία της μεταφοράς ενός ηλικιωμένου που αιμορραγούσε ακατάπαυστα μέσα σε ένα σαράβαλο ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ κάνοντας τη διαδρομή Καλαμάτας- Σπάρτη, δεν μπορούσα να το διακινδυνέψω. Υπέκυψα και εγώ στο σύστημα που με έκανε να νιώσω αδύναμη και ευάλωτη. Τελικά το άψογο ενδιαφέρον του γιατρού προς τον πατέρα μου είχε μία τιμή 300 ευρώ.