Καλησπέρα σας. Θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μας, έτσι για να δώσω δύναμη αλλά και να σκεφθώ διαβάζοντας την, πως φτάσαμε να μοιραζόμαστε προσωπικά πράγματα σαν κάτι φυσικό επακόλουθο θράσους κάποιων, και αδυναμίας κάποιων άλλων. Η μανούλα μου, έχοντας πρόβλημα με το ισχύον της έπρεπε άμεσα να χειρουργηθεί. Όλοι λέγαν για τους δυο καθηγητές που αξίζουν τον κόπο στην Αλεξανδρούπολη, 2 ώρες απόσταση απο την πόλη μας. Λέγαμε εμείς στην οικογένεια, να πάμε; Βρίσκουμε τον ένα καθηγητή, ραντεβού μαζί του, και μέσα στην καλοκαιρινή/φθινοπωρινή ραστώνη πήγαμε στο νοσοκομείο και τον βρήκαμε. Πρόσχαρος, ευγενικός και φυσικά σίγουρος για την ρουτίνα του πράγματος. Φυσικά η επίσκεψη έκλεισε με δωράκι 100 ευρώ, αλλά όταν ρωτήσαμε, πότε θα μπορούσαμε να χειρουργηθούμε, μας είπε: κοιτάξτε...εαν σας πω ποτε μπορείτε με την λίστα.. θα τρομάξετε... διαφορετικά με λίγο.εχμ.. σπρώξημο τότε θα γίνει άμεσα. Εγώ ρώτησα τι εννοείται; μου απαντάει με αφοπλιστική αμεσότητα: 3000 - 3500 κάπου εκεί. Λίγο πιο πάνω.. ίσως σε αυτά τα δεδομένα. Η μάνα μου φυσικα χαμογέλασε μειδιασμένη -και προβληματισμένη- ενώ ο πατέρας μου μόλις άρχισε να θρηνεί τα 100 ευρώ που έδωσε.. όμως ευγενικοί άνθρωποι εμείς, τι να κάνεις... εγχείρηση ακόμα δεν έγινε , ίσως επειδή φοβάται, αλλά το θέμα είναι πως είναι ασφαλισμένη όπως και ο πατέρας μου...και θα έπρεπε ίσως να είχαμε διαφορετική αντιμετώπιση, δηλαδή χωρίς να ειπωθεί κάτι για φακελάκι, και να μας πεί απλά πως στο νοσοκομειο θα αργήσει, ή να πάμε σε ιδιωτική κληνική για να ξέρουμε... έτσι απλά.. εύχομαι η κατάσταση στη χώρα ''μας'' να αλλάξει, και να νιώσουμε επιτέλους πως δεν είμαστε ξένοι... γιατί μας έχουν κάνει να νιώθουμε μια αποστροφή και μια πίκρα -όχι πίκα και κακία- γιατί τα πράγματα δεν αλλάζουνε όπως θα ήταν η φυσική ροή των πραγμάτων.. ή ίσως θα αλλάξουν;