Το γεγονός ότι το έγραψε στην κατηγορία "ΔΕΝ έδωσα φακελάκι" μάλλον εσένα πρέπει να σε κάνει να ντρέπεσαι ... Του οφείλεις μια συγνώμη, τουλάχιστον.

Το περιστατικό έγινε την προηγούμενη εβδομάδα και με κυνηγά έως σήμερα αν και φαντάζομαι ότι στους περισσότερους από εσάς θα έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο. Ο πατέρας μιας φίλης χρειάσθηκε να μπει σε δημόσιο νοσοκομείο όπου μετά από μια σειρά εξετάσεων διαπιστώθηκε ότι έπρεπε να εγχειριστεί. Μέχρι εδώ καλά, στενάχωρο και ανησυχητικό το γεγονός αλλά ευτυχώς αντιμετωπίσιμο. Μετά από μερικές μέρες και ενώ η επέμβαση αναβαλλόταν για διάφορους υπαρκτούς ή μη λόγους, ο άνθρωπος και η υγεία του ταλαιπωρήθηκαν από την αναμονή, η φίλη κλήθηκε από τον γιατρό να τον επισκεφθεί στο ιατρείο του. Η εξέλιξη γνωστή σε όλους μας. Εμμέσως πλην σαφώς τέθηκε θέμα πληρωμής του γιατρού έτσι ώστε να κινηθούν οι διαδικασίες και να γίνει η πολυπόθητη επέμβαση. Η πρώτη μου αντίδραση-καθώς και όλων των υπολοίπων- όταν ακούσαμε το περιστατικό ήταν να γίνουμε έξαλλοι και να την συμβουλεύσουμε να καταφύγει στην αστυνομία και να καταγγείλει τον γιατρό. Μας κοίταξε με απόγνωση, με θυμό και μας έδωσε μιαν απάντηση που ακόμα ηχεί στα αυτιά μου: «Μιλάτε γιατί δεν είστε στην θέση μου, δεν είναι ο δικός σας πατέρας που κινδυνεύει. Αν είχα τα χρήματα να τον πάω μετά την καταγγελία σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο θα το έκανα. Αλλά δεν τα έχω, και ποιος μου εγγυάται τι θα συμβεί μετά; Πώς να διακινδυνεύσω την ζωή του; Και αν όλοι είναι σε ένα κύκλωμα, αν κάνουν την εγχείρηση και επειδή δεν έχω πληρώσει συμβεί το οτιδήποτε πως θα κατορθώσω να ζήσω με τις τύψεις, με τις ενοχές;» Δεν μίλησε κανείς μας. Όλοι εμείς οι άτεγκτοι, οι απόλυτοι, οι κάθετοι άνθρωποι που υποστηρίζαμε ότι δεν πρέπει ποτέ να σκύβουμε το κεφάλι σε τέτοιους εκβιασμούς, ότι θα πρέπει να είμαστε πιστοί στις απόψεις μας αν θέλουμε να προκόψει αυτή η χώρα κατεβάσαμε τα μάτια. Δεν είχαμε τίποτα να πούμε. Σκεφθείτε το λίγο. Πως μπορούν να μπουν στην ζυγαριά η αγάπη και ο φόβος από την μια και η αίσθηση δικαίου, η πίστη στα ιδανικά από την άλλη; Ποιος θα κληθεί να πάρει μια τέτοια απόφαση και θα γείρει την πλάστιγγα υπέρ του δεύτερου, του σωστού, όταν θα έχει να κάνει όχι με τον εαυτό του αλλά με την ζωή ενός αγαπημένου του προσώπου; Μέχρι χθες πίστευα ότι θα μπορούσα να το κάνω. Σήμερα, δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Και αυτό με εξοργίζει. Με εξοργίζει ότι κάποιοι άνθρωποι που έχουν ορκιστεί να κάνουν λειτούργημα σε εξωθούν στην παρανομία, στην εκμετάλλευση, παίζοντας με στημένη τράπουλα, εκ του ασφαλούς. Ποντάροντας στο πιο ανθρώπινο συναίσθημα, τον φόβο. Στο πιο όμορφο ανθρώπινο συναίσθημα, την αγάπη. Με εξοργίζει που ενώ θα έπρεπε να έχουμε ένα σύστημα υγείας που να αισθανόμαστε ασφαλείς να καταφύγουμε σε αυτό όποτε χρειαστεί, τρέμουμε στην ιδέα να αρρωστήσουμε. Ενώ θα έπρεπε μετά από τόσα χρήματα που πληρώνουμε όλοι μας κάθε μήνα να έχουμε την καλύτερη περίθαλψη έχουμε ένα ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας που καλεί εμάς να κάνουμε την δική του δουλειά. Να πληρώνουμε και πραγματικά και ψυχικά με διλήμματα τέτοιου τύπου την δική του ανικανότητα. Θα μου πείτε και δικαίως είναι κάτι καινούργιο η διαφθορά στην Ελλάδα; Όχι. Αλλά ποτέ δεν το συνειδητοποιείς τόσο καθαρά, τόσο οδυνηρά, όσο όταν καλείσαι να την πληρώσεις με την ψυχή σου. Με αντάλλαγμα μια ζωή. Μην με ρωτήσετε τι έκανε η φίλη. Σκεφθείτε τι θα κάνατε εσείς στην θέση της. Με το χέρι στην καρδιά. ένα άρθρο των πρωταγωνιστών Αποστολή με Email Πρόσφατα άρθρα της Αρτέμιδος Καπούλα